Marxisme, liberalisme? Same old shit!

In antwoord op opiniestukken van de heren Casier en Van Quickenborne in De Morgen van 9/12/2016.

Beste heren Casier en Van Quickenborne,

Met enig relativisme heb ik jullie beider opiniestukken gelezen met betrekking tot het bilan van het communistisch/marxistisch ideeëngoed. In jullie beider stukken stellen jullie het falen van verscheidene communistische/marxistische regimes aan de kaak. Terecht! De USSR, de PRC, Cuba, Noord-Korea, Venezuela,… allen hebben gefaald in hun doel, het bereiken van een sociale, solidaire maatschappij waar iedereen (of toch een grote meerderheid) voldoening kan vinden.

Sta me nu ook even toe een gelijkaardige balans op te maken van het ongebreidelde kapitalisme en  neo-liberalisme waar u beider zo graag het wierrookvat voor bovenhaalt.

Vaststelling: Er is bij ons meer welvaart. Ja, maar ten koste van wie/wat? Manuele arbeid is in de laatste halve eeuw gedecimeerd in de Westerse landen en vervangen door verregaande automatisering. Met als gevolg dat arbeiders steeds minder aan de bak komen en een groot deel van onze werklozen uitmaken. Deze automatisering wordt steeds verder doorgedreven en die laagopgeleiden zullen steeds minder kansen krijgen in onze maatschappij.

De intensieve handenarbeid is in het kader van de door u geroemde mondialisering/globalisering verschoven naar de ontwikkelingslanden. Daar worden nog veel laaggeschoolde mensen tewerk gesteld! Maar met hun loon kunnen u noch ik ons gezin onderhouden. Daarenboven heeft de industrialisering in de ontwikkelingslanden een groot aandeel in het ontginnen van grondstoffen, mineralen, ertsen (silicium, koper, goud, zilver, etc.) en de massaproductie van gewassen met het oog op het verwerken in voor de Westerse markt bedoelde massaproducten (palmolie, soja, etc.). Deze doorgedreven uitputting van de natuurlijke reserves komt met een serieus kostenplaatje. Niet voor de producent/ontginner maar wel voor de lokale bevolking en hun habitat. De arbeiders werken vaak in onhygiënische, onveilige omstandigheden. Hun families zien met lede ogen hoe de grond onder hun voeten steeds verder erodeert, uitdroogt of hun oogst steeds vaker mislukt door overmatig gebruik van chemicaliën en genetisch gemodificeerde organismen.

Kortom, het kapitalisme heeft ook bloed aan zijn handen. Alleen voelen we het zelf niet elke dag en kunnen we naar een ander kanaal zappen als het ons teveel wordt bij een reportage op de televisie.

Mag ik jullie dan ook vragen om open te staan voor ideeën vanuit welke ideologie ze ook mogen voortspruiten. Want hoe je het ook draait of keert, tot op heden is nog geen enkele politieke of economische stroming er in geslaagd om ons het walhalla op aarde te brengen. Ook uw liberale vrienden niet.

Een sociaal voelende medemens

Speciaal voor de vrouwendag... the end of gender?!

Altijd leuk als je zoiets tegenkomt, vooral de statistieken over het gebruik van social media deden me even gniffelen. Misschien moeten we op het werk toch maar wat meer het internetverkeer monitoren...

Kleutertuin

Het communautaire gehakketak mag weer een streepje op zijn kerfstok plaatsen. Nog maar eens een regering – of wat daar voor moest doorgaan – is gevallen over BHV. Maar ja, aangezien BHV in hoofdzaak een politiek probleem is, is het voor een stuk normaal dat de politici hier over blijven struikelen.


Nochtans heeft een splitsing of niet-splitsing, weinig of geen gevolgen voor het dagelijkse leven van de inwoners van het arrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde. Tenzij hij of zij voor de rechtbank moet verschijnen uiteraard. Hoe komt het dan dat men telkens weer, er niet in slaagt om tot een vergelijk te komen?


Draait het dan écht alleen maar om de (politieke) macht die er verbonden is aan het stemgewin dat nu uit één kiesarrondissement komt? Natuurlijk! Zolang BHV niet gesplitst is zijn er een aantal partijen die hier veel stemmen bij winnen. Het FDF en andere partijen zien zich verzekerd van de stemmen van Franstaligen die zich in de Vlaamse Rand hebben gevestigd. Aan Vlaamse zijde, heb je dan de partijen die zich op het Vlaams-nationalistische discours concentreren die munt slaan uit de hele heisa. Dus zolang er ‘ambras’ is zijn die partijen aan beide kanten content en gooien ze met alle plezier nog wat olie op het vuur.


Maar als Yves Leterme durft te beweren dat hij geen schuld heeft aan dit falen, dan vergeet hij toch ook wel enkele feiten. Zo was hij het die zijn CD&V koppelde in kartel aan de N-VA waardoor de CD&V zich sterker (lees Vlaamser) profileerde op communautaire dossiers. Door die dossiers dan ook bovenaan hun verkiezingsprogramma in 2007 te plaatsen, maakte Leterme zichzelf al moeilijk aanvaardbaar voor de Franstaligen. Dit leidde tot zijn eerste mislukte onderhandelingen met een veelvoud aan bezoekjes aan de Koning tot gevolg.


Toen hij zijn 2e regering begon te leiden, heeft hij zich dan ook bewust ver weg gehouden van de communautaire dossiers. Maar als regeringsleider heeft hij dan ook nooit een daadkrachtig beleid kunnen door de vrees om opnieuw te falen voeren – waar was dat ‘goed bestuur’ weer gebleven?


Door nu gewoon te wachten tot de boel door iemand anders werd opgeblazen, heeft Leterme nog maar eens bewezen dat hij verre van daadkrachtig is geweest in de laatste 3 jaar. Liever premier zijn van een bende ruziënde kleuters dan op je strepen staan en de verschillende partijen op hun verantwoordelijkheid wijzen. Ondertussen is het ook meer dan duidelijk geworden dat ‘lijden’ beter past bij hem dan ‘leiden’. Misschien moet hij zich dan maar terugplooien op het ‘Martelarenplein’.
Voor BHV en andere communautaire dossiers heeft de huidige (én vorige) generatie zich niet in staat getoond om ook maar iets van een oplossing te bereiken. Hopelijk denken de mensen dan ook een tweede keer na als ze weeral eens het rode potlood bovenhalen in het stemhokje...

Ook gedeeltelijk (zonder de eerste 3 alinea's) verschenen als lezersbrief/opinie in De Standaard van 28 april 2010.

Verraad?!

Pascal Smet reageert furieus op de coalitiegesprekken tussen openVLD, CD&V en Groen!, hij voelt zich vooral verraden door Groen! omdat die de progressieve kiezer in de steek laten. Nochtans zat Smet de laatste 5 jaar samen met de 2 andere partijen in de meerderheid. Heeft hij deze toekomstige oppositiekuur dan niet eerder verdiend aan zijn eigen haantjesgedrag van de laatste 5 jaar? Dat hij onmiddellijk na het bekendraken van de uitslag al rondbazuinde dat hij de olijfboom al in beide taalgroepen zag vorm krijgen was nog een extra stimulans voor Vanhengel om Smet buitenspel te zetten.

De groenen krijgen altijd het verwijt een naïeve bende te zijn. Maar in deze is het Smet die heel erg naïef heeft zitten afwachten. Hij heeft de laatste 5 jaar meer aversie opgewekt dan sympathie gecreëerd. Dan is het niet verwonderlijk dat Vanhengel en Vanackere snel een verbond smeden en proberen Smet bij het huisvuil te zetten.

Aan Franstalige kant komt Ecolo zo goed als zeker in de meerderheid terecht. Groen! heeft samen met Ecolo een programma uitgewerkt en zou toch moeilijk oppositie kunnen voeren tegen hun eigen programma. Dat zou pas hypocriet zijn!

Dat Smet dan bij het bekendraken van de nieuwe coalitie vol op de groenen schiet is dan wel héél erg klein. Had Groen! geweigerd om zonder sp.a te onderhandelen, dan was Smet er wel als de kippen bij geweest om zijn zetel voor de volgende 5 jaar te verzekeren. Als Smet eens diep van binnen kijkt en eerlijk is met zichzelf dan zal hij ook moeten toegeven dat hij ook eieren voor zijn geld zou gekozen hebben.

Smet kan de volgende 5 jaar op de oppositiebanken zich bezinnen en hopelijk laat hij dit soort hypocritisch haantjesgedrag van de laatste dagen in het vervolg achterwege… Dat zou de progressieve kiezer in Brussel pas echt appreciëren!

Offerworp

Nu Bart Somers zich op de knieën heeft geworpen en publiekelijk zijn excuses heeft aangeboden, is het misschien tijd om even een stapje terug te zetten en het geheel te aanschouwen. Na 2,5 week gepalaver over overlopen, partijhoppen en fractiedotaties zou dat wel eens mogen…
De feiten: Dirk Vijnck stapt op 20 april over naar OpenVLD waardoor LDD geen fractie meer heeft in de federale Kamer en de daaraan verbonden dotaties zo stilaan in rook ziet opgaan. Op 4 mei keert Vijnck terug naar het LDD-nest en zwaait een trotse J-M DD met de schriftelijke beloftes van Bart Somers. Deze laatste wordt door zijn partijtop tot excuses gedwongen.
Het is misschien wel politiek maar dit lijkt mij verdacht veel op een offerworp uitgevoerd door een ex-judocoach. Eerst wat op de rug gaan liggen jammeren en het offer 'Vijnck' naar tegenstander OpenVLD sturen. Nadat de slachtofferrol goed is uitgebuit en de tegenstander de overwinning in het verschiet ziet, de aanval overnemen. Het offer 'Vijnck' terug in de schoot trekken en de tegenstander hier uitgebeeld door Somers, vlak op zijn smoelwerk zien gaan en in het stof bijten.
Mooie judo-techniek, dat heeft hij wel, die Jean-Marie. Maar of dit in de politiek thuishoort, is dan weer een compleet andere vraag. Ik ben nog altijd een voorstander van politiek waar de bal wordt gespeeld. Maar steeds meer lijkt het onderwerp ondergeschikt aan het spelen op de man. Lijkt het doel niet het nieuwe wetsvoorstel of decreet dat je wil indienen maar gewoon de tegenstander KO slaan en liefst met veel bloed erbij zodat het nog enkele dagen of zelfs weken van de krantenpagina's en televisieschermen afloopt…
Als dit de 'nieuwe politiek' van sujetten genre Dedecker is, laat mij dan maar gewoon naar dat Amerikaans worstelen kijken. Daar weet je tenminste dat alles in scène is gezet!

De onzin van kartels

Nu dat sp.a het kartel met VL-Pro zo goed als, heeft opgezegd, blijkt nog maar eens de onzin van het kartel. Nadat CD&V en N-VA tot een publieke breuk waren gekomen, was het enkel een kwestie van tijd alvorens de bloedende sp.a ook haar kartelpartner buitenwerkte. Het 'schandaal' dat Bettina Geysen tot opstappen noopte, was het vuur aan de lont. De appendix van sp.a spleet in twee en het grootste deel wil zijn eigen links-liberale weg gaan. De ideale aanleiding om het vertrouwen in de kartelpartner op te zeggen voor sp.a-voorzitster Gennez. Bert Anciaux had nog maar nauwelijks beseft dat hij het onderspit had gedolven en Gennez had de kartelpartner al de deur gewezen.

De logica om in een kartel te stappen wordt vaak herleid tot het optelsommetje van 1+1=3. Wat er niet bij verteld wordt is dat die optelsom niet eeuwigdurend is. Na verloop van tijd wordt het resultaat van die optelsom 1+1=1. Het is onmogelijk vol te houden voor twee aparte partijen met een eigen visie hoe gelijkgezind ze ook mogen zijn over bepaalde thema's om oneindig samen te blijven. Ofwel wordt het kleinste deel van de kartelpartner opgeslokt (het Vivant-scenario); in het tweede scenario parasiteert de kartelpartner zodanig op het grootste deel dat 'de parasiet' zich uiteindelijk vrijvecht (het N-VA-scenario); als laatste scenario kunnen we daar nu het 'Spirit-scenario' aan toevoegen waarbij beide kartelpartners elkaar (onvrijwillig) doodknijpen en uit pure overlevingsdrang elkaar afstoten.

Over de zin en onzin van kartels is al veel inkt gevloeid, een interessante les in kartels is het in ieder geval wel geweest. Maar nu mag het wel gedaan zijn!

Obama*

Met het oog op een nakende verkiezing van Obama als president van de VS, toch enkele bedenkingen bij de Oba-mania… Eerst en vooral is het programma van Obama en de Democratische Partij in een Europese context nog steeds een sterk conservatief programma. Hij pleit wel voor verandering (wat op zich goed is) maar na 8 jaar Bush zou het pas idioot zijn om een dergelijk beleid te willen doortrekken.
Obama pleit voor 'Change' – verandering – maar behalve een plan om de Amerikaanse economie erbovenop te helpen en de troepen uit Irak te halen is er nog maar weinig concreets naar voor gekomen. Voor de rest blinkt de campagne van Obama uit in vage termen (zo'n beetje in de lijn van 'goed bestuur'). Het economische reddingsplan van Obama doet trouwens sterk denken aan de 'New Deal' van Roosevelt. Die was er uiteindelijk op gericht om de economie te stabiliseren en in tweede instantie de lagere klassen genoeg te helpen om ze te weerhouden van rebellie. Door die 'New Deal' wilde Roosevelt dus vooral een revolutie door de bevolking vermijden.
Dus laat ons hopen dat Obama de verkiezingen wint; maar plaats toch nog even een sterretje naast zijn naam alvorens hem als de 'verlosser' te verwelkomen. In België kennen we ondertussen al 18 maanden lang het verschil tussen woorden en daden…