Hart op de tong deel 4

Op 10 juni mogen wij weer naar de stembus, dit keer voor de federale verkiezingen. Kijkt u daar naar uit of verzucht u 'alweer verkiezingen!'. En stemt u federaal voor dezelfde partij als voor de gemeenteraadsverkiezingen? Of ligt u er gewoon niet wakker van?

Het begint de laatste tijd toch wel sterk op te vallen dat er om het anderhalf jaar weer verkiezingen zijn. Persoonlijk vind ik dit teveel van het goede. Zo werden de voorbije gemeenteraadsverkiezingen als een test gezien voor de federale terwijl de gemeenteraad toch ook belangrijk is. En na de federale verkiezingen mogen we stilaan weer beginnen uitkijken naar de Vlaamse en Europese verkiezingen en ga zo maar door. Maar zijn verkiezingen in de eerste plaats niet een forum waar we als burgers mensen kiezen om onze belangen te verdedigen? Dit buitensporig aantal verkiezingen is niet alleen nefast voor de werking van de verschillende parlementen en regeringen, het werkt ook de ‘cumul’ in de hand. Die cumul is toch iets wat er bij mij echt niet in kan. Als je je kiezers op een degelijke manier wil vertegenwoordigen, dan leg je je toch ten volle toe op die taak? Maar nee hoor! Het aantal parlementairen die ook nog eens burgemeester, schepen of gewoon gemeenteraadslid zijn is niet te tellen. Met als gevolg dat hun ‘werk’ als gemeenteraadslid wordt gereduceerd tot het innen van de zitpenning, het lezen van de krant of het bekijken van de vakantiefoto’s van je collega luierik-raadslid.

Is dat dan het summum van democratie? Is dit waar onze grootouders voor gevochten hebben? Om te mogen stemmen op mensen die zoveel postjes hebben dat ze op den duur de helft van hun (bezoldigde) mandaten vergeten?! ’t Is een regelrechte schande en een aanfluiting van je eigen kiezers. Maar uiteindelijk is dit allemaal het resultaat van de meest verfoeilijke aller democratieën, de particratie. Met dit ingenieuze systeem slagen de partijbonzen er moeiteloos in het merendeel van de raden in een poppentheater om te toveren. Alle spontaniteit en initiatief van de individuele raadsleden en volksvertegenwoordigers wordt de kop ingedrukt. Owee als je een dissidente stem laat horen binnen het publieke forum van een gemeenteraads- of parlementszitting. Dan kan je zo goed als zeker een kruis over je verder politieke loopbaan maken. En als je in je leven nog veel ‘tsjevenstreken’. ‘sossenstoten’ of ‘blauwtjes’ wil uithalen dan slik je maar best je eigen mening in en zeg je mooi ja of nee na al naargelang wat er je wordt voorgekauwd. Tot zover onze wonderbaarlijke democratie!

Als ik vooruitkijk naar de federale verkiezingen van 10 juni, dan kijk ik vooral uit naar de programma’s. Voor mij staat een degelijk, realistisch en leefbaar programma nog altijd voorop. Die oppervlakkige slogans en ‘totentrekkerij’ hoeven voor mij echt niet. Er komen hopelijk enkele nieuwe partijen en bewegingen op die de luis in de pels van de grote partijen zijn. Want of je het nu wil of niet, de regeringsvorming is toch al zo goed als zeker afgerond. Het enige wat nog moet gedaan worden is postjes verdelen. Mocht je het nog niet weten als men een nieuwe ronde in de staatshervorming wil doorvoeren dan moet men een 2/3e meerderheid hebben. Als je nu een beetje rekent, dan merk je al snel dat CD&V, VLD en Sp.a niet anders kunnen dan een tripartiete aangaan. Het enige waar de kiezer nog over kan beslissen is wie er premier zal worden. Tenzij de kiezer ervoor zorgt dat deze 3 partijen tekort schieten en dan wordt het uitkijken naar een vierde partner om het bed en de koek mee te verdelen. En dat zou voor velen een probleem kunnen worden.

Eén ding is zeker, op 10 juni maak ik een bewuste keuze voor een programma en voor de mensen die dat programma willen realiseren. Ongeacht van wat de gevolgen voor een eventuele staatshervorming kunnen zijn. Op tactisch stemmen zal je mij niet betrappen. Het gaat hier nog altijd om mijn stem die ik op een positieve manier wil brengen. Het stemmen op X om te vermijden dat Y te groot zou worden is je eigen stem verliezen. Denk daar maar eens over na op 10 juni…!